خرد خام

حرف‌های ما هنوز ناتمام ....

تا نگاه می‌کنی، وقت رفتن است.

باز هم همان حکایت همیشگی!

پیش از آن‌که با خبر شوی
لحظه‌ی عزیمت تو، ناگزیر می‌ شود

آی .....
ای دریغ و حسرت همیشگی


ناگهان،
چقدر زود دیر می‌شود!

دیروز،21 خرداد 93، رسما آخرین امتحان دوره کارشناسی ارشدم بود. امتحان درس سازمان های بین المللی در اوراسیا که آنرا استاد دانشمند جناب آقای دکتر کرمی در این ترم ارائه کردند.
هفته پیش یکی از دوستان پیشنهاد داد که بعد از آخرین امتحان جلسه ای ترتیب داده شود و بچه های هم دوره ای (دوره هفدهم مطالعات منطقه ای) یکبار دیگر دور هم جمع شوند؛ برایم جالب بود و استقبال کردم. رسم در دانشکده روابط بین الملل این بوده که دانشجویان کارشناسی ارشد سال اول از دوره دو ساله را با گدراندن دروس مشترک در کنار هم سپری کرده و از سال دوم گرایش تخصصی داشجویان مشخص شود. بنابراین همگی یکسال در کنار هم بودیم و سال دوم بود که کلاس ها مجزا شدند و طبیعتا ارتباطات اندکتر.
به هر روی دیروز شاید آخرین دفعه ای بود که آن جمع، گرد هم می آمدند. قرار بود مراسم خداحافظی باشد اما به آن شکل نبود. کسی ازکسی خداحافظی نکرد؛ خودم سختم بود ولی دیگران را نمیدانم! شاید چون چند امتحان و نیز پایان نامه باقیمانده و حتما یکدیگر را خواهیم دید. اصولا تصور جدا شدن از جایی که 2 سال از زندگی ات در آنجا سپری شده سخت است؛ لااقل برای من سخت بود...
در جلسه دیروز آقای دکتر بروجردی و آقای دکتر شیخ الاسلامی صحبت کردند و توصیه هایی داشتند. آقای دکتر شیخ الاسلامی با گفتن «ناگهان چقدر زود دیر می شود!» شروع کرد و چقدر متناسب بود انصافا!
دانشکدهروابط بین الملل برای من فقط محل آموختن درس های دانشگاهی نبود. به عبارتیتنها یک مقطع تحصیلی را در این دوره سپری نکردم؛ در اینجا از محضر اساتیدیبهره مند شدم که بیش از درس و بحث از رفتار و منش شان آموختم؛ با دوستان بسیار خوبی آشنا شدم و از سرگذشت های دانشکده و بیرون آن، تجارب فراوان اندوختم.

به هر صورت این دوره رو به پایان می رود و برگی دیگر از دفتر عمرم در حال ورق خوردن است...