آنچه البته به جایی نرسد...
انقلاب اسلامی ایران با رهبری امام راحل عظیم‌الشأن (ره) به پیروزی رسید و طومار 2500 ساله پادشاهی در این سرزمین را در هم پیچید. پس از امام نیز انقلاب اسلامی در سایه رهبری مقام معظم رهبری (حفظه‌ا...) به حیات خویش ادامه داده است و به یاری خدا تا قیام امام عصر (عج) ادامه خواهد یافت. در طول بیش از سه دهه از عمر پر برکت انقلاب، امام راحل و رهبری معظم انقلاب پیاپی بر رمز پیروزی و استمرار انقلاب تأکید کرده‌اند و آن چیزی جز حضور و پایداری مردم بر اصول انقلاب نبوده است. یکی از مصادیق این امر نیز حضور باشکوه مردم در انتخابات خرداد 1392 بود که در آن صفحه جدیدی در تاریخ انقلاب اسلامی ورق خورد و انتخاب مردم، مناسبات ملی و محاسبات بین‌المللی را دگرگون ساخت و به یاری خدا ابعاد دیگری از این دگرگونی در آینده آشکار خواهد شد. ازاین‌روست که مردم در انقلاب اسلامی ایران جایگاه ویژه‌ای داشته و دارند، تا آنجا که امام امت فرمود «به من خدمتگزار بگویند بهتر از رهبر است».
مراد از ذکر این مقدمه آن بود که بگویم همان‌گونه که مردم و مطالبات آنها در منظر رهبران نظام اهمیت دارد، در منظر مسئولین و کارگزاران کشور نیز باید اولویت داشته باشد. به‌ویژه اینکه از کارگزاران دولت تدبیر و امید، حفظ کرامت و بلکه تکریم مردم بیش از پیش انتظار می‌رود. ضمن اینکه باید دانست مردمی که در صحنه‌های مختلف انقلاب وظایف خویش را به‌خوبی و به احسن وجه انجام داده‌اند، نه مستحق که شایسته تکریم و تعظیم و خدمت هستند.
روی سخن این نوشتار ابتدا با خودم به‌عنوان یک مسلمان و سپس با همه برادران عزیزی است که بی‌شک با تمام وجود کمر به خدمت خالصانه و متواضعانه به‌نظام و مردم شریف بسته‌اند و یادآوری این نکته است که «الْفُرْصَةُ تَمُرُّ مَرَّ السَّحَابِ فَانْتَهِزُوا فُرَصَ الْخَیرِ»؛ آن‌هم به‌قاعده «وَ ذَکرْ فَإِنَّ الذِّکرَی تَنفَعُ الْمُؤْمِنِینَ». و اما بعد...
مسئله فولاد قاینات و حواشی آن مدتی است که مردم بخش نیمبلوک را نگران کرده است و ظاهراً امام‌جمعه محترم شهر خضری دشت‌بیاض ـمرکز بخش نیمبلوک ـ نیز این مطلب را در خطبه‌های نماز جمعه مورد تأکید قرار داده‌اند.
صورت‌مسئله این است: در میان بخش قابل‌توجهی از مردم بخش که اکثر قریب به‌اتفاق آنان کشاورز و دامدار هستند، این نگرانی به‌وجود آمده است که با راه‌اندازی مجموعه عظیم فولاد قاینات و به‌تبع آن برداشت آب مورد نیاز این پروژه از سفره‌های آب زیرزمینی، کشاورزی و دامداری آنان به‌مرور با مشکلاتی مواجه خواهد شد. این ظن ـ درست یا نادرست ـ با مصادیق عینی از جمله خشک‌سالی‌های پیاپی که بیش از یک دهه گریبان‌گیر منطقه شده و نیز سهمیه‌بندی آب استخراجی از چاه‌های کشاورزی توسط نهادهای ذی‌ربط و عوامل دیگر بیش‌ازپیش تقویت شده است. در این میان ارقامی نیز از عمق چاه و میزان استخراج آب برای این پروژه در میان مردم رد و بدل می‌شود که بر نگرانی‌های پیش‌گفته می‌افزاید.
نگارنده چندان در جریان مسیرهای پیگیری شده در جهت ابراز این نگرانی نیست اما بر اساس خبر منتشره در تاریخ سی‌ام بهمن‌ماه 1393 به شماره «40811» در پایگاه خبری تحلیلی خاورستان، جمعی از مردم در مقابل بخشداری نیمبلوک در اعتراض به مسائلی پیرامون برداشت آب تجمع کرده‌اند. متعاقب آن در اول اسفندماه جاری مصاحبه‌ای از رییس سازمان صنعت، معدن و تجارت (به شماره 40960) منتشر شد که نگرانی‌های مردم را با ذکر دلایلی بی‌مورد دانسته بود. در این رابطه ذکر چند نکته خالی از لطف نیست:
- همان‌طور که در مقدمه این نوشتار بیان شد، پاسخگویی به مطالبات مردم بر اساس قواعد قانونی، عقلی، شرعی و سیاسی وظیفه مسئولین و حق مردم است و سرعت پاسخگویی ریاست محترم سازمان، ستودنی و قابل‌تقدیر است.
- مردم منطقه به هر دلیل و درست یا نادرست از آینده نگران‌اند. این نگرانی با بررسی‌های کارشناسی یا ارائه توضیحاتی به مسئولین محلی یا در مواجهه نزدیک و صمیمی با مردم قابل رفع و حل است. هر چند مصاحبه رسانه‌ای در پاسخگویی به این نگرانی‌ها و سرعت واکنش به آن ارزشمند است، به‌نظر نگارنده برقراری ارتباط نزدیک‌تر و بلکه مستقیم، هم مؤثرتر است و هم به نزدیکی مردم و حاکمیت اسلامی کمک خواهد کرد.
- رییس محترم سازمان تأکید نموده‌اند که بیش از 92% مصرف آب استان به بخش کشاورزی اختصاص دارد و تنها 0.4% (چهار دهم درصد) آن در حوزه صنعت استفاده می‌شود. به فرض دقت این آمار باز هم این پاسخ آبی بر آتش نگرانی مردم نخواهد بود؛ چه اینکه سهم حوزه صنعت در استان نباید لزوماً از دشت تشنه نیمبلوک تأمین شود. منطقه‌ای که دو شرکت سهامی زراعی خضری و اسلام‌آباد را در خود جای‌داده و بخش قابل توجهی از غله استان و حتی کشور و قسمت معتنابهی از نیاز استان به فرآورده‌های لبنی و پروتئینی را مرتفع می‌سازد. ضمن اینکه کشت یکپارچه و مکانیزه‌ای که در این منطقه و در قالب شرکت‌های مذکور صورت گرفته است، الگوی مطلوب کشاورزی در کشور و دنیا محسوب می‌شود.به‌علاوه مردم این دیار قرن‌هاست که روزی خود را از زمین و در میان سنگلاخ دشت جستجو کرده‌اند و در سالیان اخیر که آسمان بر مردمان خِّست ورزیده، امید به خوان پنهان الهی بسته‌اند. کشاورزی فرهنگ و مَمَرّ اعاشه غالب مردم این بخش و استان است و به فرض وجود اراده برای تغییر این روند، فرآیند صنعتی شدن نباید به قیمت نگرانی مردم از نابودی ممر درآمدشان به‌پیش رود. البته تأکید درست ایشان بر مدیریت منابع آب امری کاملاً درست و به‌جاست که باید توسط مردم و مسئولین ذی‌ربط به جد پیگیری شود.
- آقای دکتر حقیقی تأکید کرده‌اند که مردم نباید جلوتر از زمان حرکت و قضاوت کنند و به‌عبارتی پیش از مرگ واویلا. پرهیز از پیش‌داوری و قضاوت سخن به‌جایی است؛ اما وقتی سخن از نگرانی بر سَرِ حیات و ممات یا تحولات غیرقابل‌پیش‌بینی در معیشت مردم در میان باشد، وجود این قضاوت‌ها چندان عجیب نیست. به اعتقاد نگارنده راه نزدیک و منطقیِ حلِ قضاوت‌های احتمالاً نادرست، ارائه توضیح به مردم و یا مسئولین مربوطه به‌ویژه امام‌جمعه محترم است تا به‌تدریج این نگرانی‌ها رفع و قضاوت‌های نادرست از میان برود ـ البته اگر این اقدام پیش‌تر صورت گرفته، شایسته تحسین و سپاس است.
- خوشبختانه مردم بخش نیمبلوک همچون سایر هم‌وطنانمان فهیم، صبور و صاحب درک بالا هستند و نه‌تنها با راه‌اندازی صنعت مخالف نیستند بلکه از این امر مبارک استقبال هم می‌کنند. مسئله ساده است؛ آنها نگران‌اند که این صنعت که خیلی هم با آن مأنوس نیستند، کشاورزی را که سنت هزاران ساله آن‌هاست، از میان ببرد. ازاین‌روست که می‌گویند «از طلا گشتن پشیمان گشته‌ایم...» و اگر به لحاظ کارشناسی این نگرانی وجود نداشته باشد، طبیعتاً هر فرد و اجتماعی از پیشرفت و ترقی خوشحال خواهد شد نه ناراحت.
جناب آقای دکتر حقیقی؛
مردم خوب می‌دانند که دولت جدید نه عامل موجبه که میراث‌دار بسیاری از مشکلات است و بیان همین مسئله و متعهد شدن به حل نگرانی مردم پیرامون مسئله فولاد ـ با فرمولی که هم مطالبات و منافع آنها و هم ارزش سرمایه‌گذاری عظیم انجام‌شده در دشت نیمبلوک را لحاظ کند ـ مردم را به یاری خدا قانع کرده و موجبات ترقی و تعالی این منطقه و میهن عزیزمان را فراهم خواهد کرد. یافتن این فرمول از نماینده دانشمند مردم قاینات در مجلس شورای اسلامی و مسئولین توانمند و کاردان دولت تدبیر و امید انتظار می رود.
